آموزش پرورش میگو

 میگوها از دسته آبزیان برتر هستند. گونه‌های میگوی آب شیرین جنس Macrobrachium در سراسر مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان پراکنده‌اند. این گونه‌ها در اغلب آب‌های شیرین داخلی شامل دریاچه‌ها، رودخانــه‌ها، باتلاق‌ها، نهرهای آبیاری، کانال‌ها و استخرها یافت می‌شوند.

اغلب گونه‌ها در مراحل نخستین چرخه زندگی‌شان به آب لب‌شور نیاز دارند و بنابراین در آب‌هایی یافت می‌شوند که مستقیم یا غیرمستقیم به دریا می‌پیوندند، هر چند بعضی از آن‌ها چرخه زندگی‌شان را در دریاچه‌های داخلی آب‌شور یا آب شیرین کامل می‌کنند. بعضی از گونه‌ها، رودخانه‌هایی با آب شفاف را ترجیح می‌دهند، در حالی که بعضی دیگر در آب‌های بسیار گل‌آلود یافت می‌شوند. از دیگر آبزیان پرسود ماهی خاویار است؛ البته لازم به ذکر است تجهیزات پرورش ماهی خاویار با تجهیزات پرورش میگو کاملاً متفاوت است؛ در اینجا به بررسی پرورش میگو می‌پردازیم.

معرفی زیست‌شناسی میگو

میگوهـا سخت‌پوستانی متعلـق به ده‌پایان هسـتند. تاکنـون نزدیک بـه 2500 گونه از آن‌ها مـورد شناسـایی قرارگرفته کـه حـدود 300 گونـه آن‌ها از نظـر اقتصادی بسـیار اهمیـت دارنـد. گونه‌های تجـاری میگـوی پرورشـی در آب‌های شـور و گـرم، ماننـد آب‌های جنـوب ایـران خلیج‌فارس و دریـای عمـان (یـا وارداتـی و رایـج شـده برای ً پـرورش در سـواحل جنوبـی عمدتاً متعلـق بـه خانـواده پنائیده هسـتند. ميگو فاقد اسكلت داخلي است، ولي همان‌طور كه بدن آن از 19 بند (5 بند سر، 8 بنـد سينه و 6 بند شكم) تشکیل‌شده، اسكلت خارجي نيز بـه پيـروي از آن بـه 19 بخـش تقسیم‌شده است. بين قطعات هيچ ذخیره‌ای از املاح كلسيم وجود ندارد؛ بنـابراين، در 6 اين مناطق يك مفصل متحرك ديده می‌شود.

معرفی انواع میگو

قبل از ورود در دنیای پرورش میگو، ضروری است که با انواع مختلف میگوهایی که معمولاً در آکواریوم‌ها پرورش می‌یابند، آشنا شویم.

میگوي ببري سياه يا غول‌پیکر از گونه‌های عمده تولیدشده ميگو بوده و علت نام‌گذاری اين گونه، اندازه بـزرگ و دم راه‌راه آن است. این میگو بزرگ‌ترین ميگوي پرورشـي اسـت و داراي رشـد سريعي نسبت به ساير ميگوها است. درجـه شـوري بـالا را تحمـل می‌کند و در اقيانوس هند و جنوب غربي اقيانوس آرام از ژاپن تا استراليا يافـت می‌شود.

ميگوي پا سفيد غربي

این میگو در سواحل اقيانوس آرام در آمريكاي جنوبي و مركزي از مكزيك تا پرو يافت می‌شود و نيمكـره غربـي بيـشترين سـهم را در پـرورش آن دارد. از آنجايي که این‌گونه از ارگانیسم‌های طبيعي موجود در حوضچه‌ها تغذيه می‌کند و نياز پروتئيني آن كمتر است. بـه نظـر مصرف‌کنندگان طعم بهتري نسبت به ميگوي ببري سياه نيز دارد.

میگوی آب شیرین

در این جنس حدود 200 گونه ميگو وجود دارد كه در بخـشي از عمرشـان در آب شيرين می‌باشند. در سرتاسر قاره‌ها به‌جز اروپا يافت می‌شوند. اكثراً از رودخانه‌ها و دریاچه‌ها به نواحي استوايي و گرمسيري مهاجرت می‌نمایند و ً غالباً در ايـن نـواحي رشـد می‌کنند و بـزرگ می‌شوند. در تجـارت جهـاني ميگـو، از اهميـت كمتـري برخوردارند.

فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب برای زندگی میگو

حفظ پارامترهای مناسب آب برای سلامتی و موفقیت باروری کلنی میگو شما بسیار مهم است. دمای ایده آل برای اکثر میگوهای آب شیرین از 72 درجه فارنهایت تا 78 درجه فارنهایت (22 تا 25 درجه سانتی‌گراد) متغیر است. به خاطر داشته باشید که نوسانات ناگهانی دما می‌تواند برای میگوها استرس‌زا باشد و ممکن است بر رفتار پرورش آن‌ها تأثیر منفی بگذارد. کیفیت آب یکی دیگر از جنبه‌های حیاتی است که باید در نظر گرفته شود. میگوها به آب تمیز با سطوح کم آمونیاک، نیتریت و نیترات نیاز دارند. تغییر منظم آب، استفاده از دکلره برای حذف کلر و کلرامین، برای حفظ کیفیت مطلوب آب ضروری است.

 pH برابـر 5/8-8 مناسب‌ترین pH در اسـتخرهای پـرورش میگـو اسـت. به‌طورکلی بـا آهـك پاشـی مناسـب و تعویـض آب به‌موقع می‌توان pH را تعدیـل و كیفیــت آب را حفــظ نمــود.

تمـام موجـودات آبـزی از جملـه میگو بـرای زندگـی نیاز به اكسـیژن محلـول در آب دارنـد، بـه دلیل اینكـه میگوهـا نمی‌توانند به‌طور مسـتقیم از اكسـیژن موجـود در اتمسـفر اسـتفاده کننـد، اكسـیژن محلـول در آب مهم‌ترین عامل در اسـتخر پـرورش میگـو اسـت. اكسـیژن محلـول بر میـزان سوخت‌وساز میگـو تأثیر گذاشـته كـه این عامـل خود تضمین‌كننده میزان رشـد، بازماندگی و وضعیت سلامتی میگـو اسـت. میزان مطلوب اکسـیژن برای پـرورش میگو 5 میلی‌گرم در لیتر و کمترین حـد آن 2 میلی‌گرم در لیتر بیان شـده اسـت.

انواع روش‌های پرورش میگو از نظر بستر پرورش

مزارع ميگو عموماً دوره‌های پرورش يك يا دومرحله‌ای دارنـد، در روش يـك مرحله‌ای ميگوها پس از طـي دوره‌ای كوتـاه در يـك تـانكر، مـستقيماً در اسـتخرهاي رشـد پرورش داده می‌شوند. در روش 2 مرحله‌ای، ميگوهـاي نوجـوان را در اسـتخرهاي پرورشي ذخيره نموده و چند هفته بعـد بـه اسـتخرهاي رشـد منتقـل می‌کنند.

پرورش میگو در خانه

پرورش میگو در خانه می‌تواند از طریق استفاده از مخزن‌های آکواریومی امکان‌پذیر است. برای موفقیت در این زمینه، نیاز به کنترل دما، PH آب، تغذیه مناسب و مدیریت بهداشت میگوها دارید. همچنین، برای شروع، به دسترسی به مراجع مناسب و یادگیری مفاهیم پایه‌ای آبزی‌پروری نیاز دارید.

پرورش میگو در استخر

یکی از روش‌های اصلی و مهم پرورش میگو پرورش میگو در استخر است. طراحـی اسـتخرهای پـرورش، از اصـول اولیـه ایجـاد اسـتخر اسـت. بـرای طراحـی مناسـب بایـد شـکل اسـتخرها، محـل نصب هواده‌ها، انـدازه اسـتخرها، دیواره‌ها، بسترسـازی اسـتخرها، ورودی و خروجی را در نظر گرفت. بهتریـن شـکل بـرای اسـتخرهای پـرورش میگـو، مسـتطیل و دایـره اسـت. اسـتخرهای پرورشـی باید دریچـه ورودی و خروجـی باشند و دریچـه ورودی باید تورهـای ریز چشـمه برای جلوگیـری از ورود موجودات هرز مجهز شـده باشد. میـزان تولیـد میگـو در اسـتخرهای پرورشـی را می‌توان بـا اسـتفاده از فن‌های مـدرن پـرورش همچـون انجـام عملیـات پـرورش به‌صورت اصولـی و علمـی از طریق تنظیـم انـدازه اسـتخرها، افزایـش میـزان تراکـم میگـو، هوادهـی، اسـتفاده از غـذای فرموله شده و غیره افزایش داد.

پرورش میگو در آب شیرین

میگوها را می‌توان در آب شیرین پرورش داد. بسیاری از گونه‌های میگو قادر به تحمل شرایط آب شیرین هستند و می‌توانند در این محیط پرورش داده شوند. منظور از «آب شیرین» در پرورش میگو، آبی است که محتوای نمک آن بسیار کمتر از آب دریا یا آب نمکی است. به‌طور عمومی، آب شیرین به آب‌هایی اشاره دارد که معمولاً از منابع زیرزمینی یا آب‌های سطحی (مانند رودخانه‌ها، دریاچه‌ها، یا تالاب‌ها) به دست می‌آید و حاوی سطح کمی از نمک (معمولاً کمتر از 0.5 درصد) است. این نوع آب برای پرورش میگوها به دلیل کاهش هزینه‌ها و کنترل بهتر شرایط محیطی مورداستفاده قرار می‌گیرد؛ اما برای موفقیت در پرورش میگو در آب شیرین، نیاز به مطالعه و توجه به نیازهای آبی، مواد غذایی، دما و سایر شرایط محیطی میگوها دارید.

پرورش میگو در آکواریوم

در حالی که گونه‌های زیادی در دسترس هستند، برخی از محبوب‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از میگوی گیلاس قرمز، میگوی قرمز کریستالی، میگوی آمانو و میگوی شبح.

هر گونه دارای ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود از جمله رنگ، اندازه و رفتار است. به‌عنوان‌مثال، میگوی گیلاس قرمز، به دلیل رنگ قرمز پر جنب‌وجوش و طبیعت آرام خود شناخته شده است که آن‌ها را به یک انتخاب عالی برای مبتدیان تبدیل می‌کند. از سوی دیگر، میگوهای قرمز کریستال به دلیل الگوهای قرمز و سفید قابل توجه خود ارزشمند هستند اما نیاز به مراقبت تخصصی بیشتری دارند.

انواع متدهای پرورش میگو

روش‌های پرورش ميگو عبارت‌اند از:

1.  پرورش گسترده يا طبيعي
2.   پرورش نيمه متراكم
3. پرورش متراكم  
4. فوق متراكم
5. پرورش در قفس

هر سيستم پرورشي معايب و مزاياي خاص خـود را دارد و متناسـب بـا شـرايط خـود، تغذيه ويژه و شرايط محيطي مديريت خاص خود را می‌طلبد. با افزايش تراكم در مزارع پرورش ميگو و افزايش تعداد ميگوها، مـواد زائـد، خـوراك مصرف نشده، جلبک‌های مرده و باکتری‌ها همه كيفيت آب را سریع‌تر دست‌خوش تغيير می‌نمایند و در برخي موارد شرايط براي رشد پاتوژن‌ها مطلوب می‌شود. گـاهي مواد زائد حاصل اين سیستم‌ها براي محیط‌زیست نيز نامطلوب می‌باشند.

تجهیزات موردنیاز برای پرورش میگو

برای پرورش میگو، تجهیزات مهمی لازم است که برای ایجاد محیطی مناسب برای رشد و توسعه میگوها و همچنین مدیریت کارآمد مزرعه میگو استفاده می‌شود. برخی از تجهیزات موردنیاز عبارت‌اند از:

استخرهای پرورش میگو: این استخرها برای نگهداری میگوها و ایجاد شرایط محیطی مناسب شامل دما، تغذیه و تهویه هوا طراحی‌شده‌اند.

• سیستم تهویه: برای ایجاد جریان هوای مناسب در استخرها و ارائه اکسیژن برای میگوها، سیستم‌های تهویه هوا مورد نیاز است.
• سیستم فیلتراسیون و تصفیه آب: برای حفظ کیفیت آب و حذف آلودگی‌های ممکن از آب مورداستفاده، سیستم‌های فیلتراسیون و تصفیه آب لازم است.
• سیستم پمپاژ آب: برای جابجایی و چرخش آب در استخرها و تأمین آب تازه برای میگوها استفاده می‌شود.
• دستگاه‌های اندازه‌گیری و کنترل: برای مانیتور کردن و کنترل عوامل مهم محیطی مانند دما، pH، اکسیژن و غذا در استخرها.
• سیستم‌های خوراک‌دهی: برای تأمین غذای مناسب برای میگوها، سیستم‌های خوراک‌دهی و تغذیه‌ای طراحی شده‌اند.
• تجهیزات ایمنی: شامل دستگاه‌های نجات، لباس‌های ایمنی و تجهیزات اطفاء حریق برای ایمنی کارکنان و جلوگیری از حوادث.

این تجهیزات به‌صورت مداوم نیاز به نظارت، نگهداری و تعمیرات دارند تا کیفیت پرورش میگوها حفظ شود و مزرعه به بهره‌وری بالا برسد.

اصول تکثیر میگو

چرخه زندگی میگو

 برای رشد و تکثیر میگو، آب شیرین مانند سایر سخت‌پوستان به‌طور منظم اسکلت خارجی یا پوسته خود را می‌اندازند. این فرآیند به پوست‌اندازی موسوم است و با افزایش ناگهانی در اندازه و وزن همراه است. جهت پرورش اصولی میگو لازم است درباره بیماری آبزیان اطلاعات کافی داشته باشید.

چهار شکل مشخص در چرخه زندگی میگوی آب شیرین وجود دارد: تخم، لارو، پست لارو و بالغ.

این جانوران همه‌چیزخوارند و جیره غذایی آن‌ها در نهایت شامل حشرات آبزی و لاروهایشان، جلبک‌ها ، دانه گیاهان ، حبوبات ، بذر و گیاهان، میوه‌ها، نرم‌تنان ریز و سخت‌پوستان، گوشت ماهی و پس‌مانده‌های ماهی و سایر جانوران است. به‌علاوه ممکن است هم‌جنس خوار باشند.

تغذیه لارو میگو

یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت‌آمیز در صنعت پرورش میگو، مدیریت غذا و غذادهی است. از آنجائی که بالاترین هزینه‌های مزارع پرورش میگو هزینه‌های مربوط به غذا است؛ که این میزان بالغ‌بر 60 درصد هزینه‌های تولید را در برمی‌گیرد. با توجه به نقش تغذیه در رشد میگو مدیریت غذادهی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. غذادهی می‌بایست بر اساس احتیاجات گونه‌های مختلف میگو در مراحل مختلف وزنی و سنی آن‌ها انجام پذیرد. این نیازها شامل پروتئین‌ها، چربی‌ها، کربوهیدرات‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی است. از این‌رو عواملی همچون نوع مواد اولیه، مراحل ساخت، نحوه خرد کردن و شرایط نگهداری می‌توانند اثرات عمیقی بر روی کیفیت غذا داشته باشند. لیکن امروزه با توجه به وجود غذاهای تجاری مختلف مدیریت نحوه غذادهی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

منظور از میگو دار کردن چیست؟

پست لاروها را می‌توان بلافاصله پـس از پـر آب شـدن اسـتخرهـا در آن‌ها ریخت. معمولاً پست لاروهایی که تنها 4 – 1 هفته سن دارند (پس از دگردیسی) برای میگودار کردن استخرها بکار برده می‌شوند که تا زمان برداشت در آن باقی می‌مانند. به‌محض ورود پست لاروها به کناره استخر باید دقت شود که در پی شناور کردن کیسه‌های انتقال در استخر به مدت 15 دقیقه قبل از خالی کردن آن‌ها در آب به درجه حرارت استخر عادت داده شوند.

برداشت و صید میگو پرورشی

دو روش اصلی برداشت محصول وجود دارد

1. تخلیه استخر و برداشت محصول با توری کیسه‌ای
2. تور‌كشی میگوها در داخل استخر

به‌منظور برداشـت موفقیت‌آمیز میگو بـه هنـگام تخلیه آب اسـتخر، بایـد طراحی اسـتخر مناسـب باشـد و خروجی اسـتخر بسـیار خوب طراحی‌شده باشـد. میگو آماده برداشت باید دارای ویژگی‌های زیر باشد:

• رنگ بدن تمیز و روشن باشد.
• رنگ‌دانه‌ها کمتر در سطح پوست تجمع داشته باشد
• رنگ آب‌شش طبیعی و بدون هر گونه ضایعات باشد
• رنگ هپاتو پانکراس قهوه‌ای مایل به خاکستری یا قهوه‌ای روشن باشد.
• وضعیت هپاتو پانکراس طبیعی و بدون چین‌خوردگی باشد.
• بدشکلی یا نقص در بدن دیده نشود.
• ضمایم میگو سالم و بدون نقص باشد.

زمان برداشت میگو به چه عواملی بستگی دارد؟

زمان برداشت بستگی به میزان رشد و اندازه بازاری مطلوب و تا حدی تکنیک مدیریت استخر دارد. اصولاً در مدیریت استخر میگوی آب شیرین دو روش بسیار رایج وجود دارد.

نخست تکنیک پرورش دسته‌ای که امکان می‌دهد جانوران تا اندازه بازاری متوسط یا تا هنگام تخلیه استخر به دلایل دیگر (مثلا کمبود آب، پایین بودن درجه حرارت) رشد کنند و سپس تمام محصول برداشت می‌شود.

تکنیک دیگر، پرورش مداوم است به‌این‌ترتیب که معمولاً یک‌بار در سال با تراکمی بسیار بیشتر از پرورش دسته‌ای به میگودار کردن استخر می‌پردازند و معمولاً پس از 7 – 5 ماه بسته به میزان رشد (درجه حرارت) و اندازه قابل‌فروش محلی، جانوران با اندازه بازاری به‌وسیله پره در فواصل زمانی منظم دست‌چین می‌شوند.

استخرها را معمولاً به‌طور کامل هر ماه یک‌بار و یا نصف استخر را ماهی دو بار برای جلوگیری از گل آلودگی تمام استخر پره کشی می‌کنند.

عملیات پس از برداشت میگو

اغلب میگوهای آب شیرین، در نزدیکی محل پرورش در یخ یا زنده فروخته می‌شوند. میگوها را نیز می‌توان در تانک‌های حمل هوادار به مشتریان عرضه کرد.

میگوهای آب شیرین خصوصاً در معرض صدمات آنزیمی پس از برداشت و مرگ هستند و بعضی پرورش‌دهندگان میگوها را در آب یخ فرومی‌کنند و آن‌ها را در آب 65 درجه سانتی‌گراد به مدت 20 – 15 ثانیه نگه می‌دارند تا سفید شوند و سپس آن‌ها را در یخ به فروشگاه حمل می‌کنند.

توجیه اقتصادی پرورش میگو

صنعت تكثير و پرورش ميگو، يكي از فعالیت‌های عمده آبزی‌پروری اسـت كه درآمـد حاصل از آن در برخي كشورهاي جهان در شمار بيشترين درآمدهاي ملي محسوب می‌شود و می‌تواند به عنوان راه‌حلی در برطرف كردن مشكل كمبود مواد غذايي در جهان به كار آيد. قدمت فعاليت تكثير و پرورش ميگو در ايران زياد نبوده ولي به دليل شرايط مناسب آب و هوايي زمین‌های وسيع سواحل جنوبي كشور از ظرفيت قابل‌توجهی جهـت پـرورش ميگو برخوردارمي باشد، وتواید و تكثير ميگو از روند رو به رشدي برخوردار شده است. صنعت پرورش میگو اشتغال زیادی را در مناطق ساحلی و بندرها ایجاد می‌کند، تولیدکنندگان می‌توانند به عنوان صادرکننده مطرحی در بازار جهانی عمل کنند و درآمد ارزی قابل‌توجهی را به کشور خود وارد کنند. به همین دلیل، پرورش میگو به عنوان یک فعالیت اقتصادی مهم و پربازده موردتوجه قرار می‌گیرد. با این حال، برای دستیابی به این مزایا، نیاز به مدیریت صحیح، حفظ محیط‌زیست و رعایت استانداردهای بهداشتی و کیفیتی است.

حداقل سرمایه اولیه برای پرورش میگو

هزینه‌های موردنیاز برای شروع یک مزرعه پرورش میگو می‌تواند متنوع باشد و بستگی به‌اندازه و مقیاس فعالیت شما داشته باشد. قبل از راه‌اندازی مزرعه پرورش باید به‌دقت هزینه‌های موردنیاز را برآورد کنید و برنامه‌ریزی مالی مناسبی داشته باشید. به‌طورکلی برای راه‌اندازی مزرعه پرورش میگو باید موارد زیر را تهیه کنید.

زمین: خرید یا اجاره زمینی که برای احداث مزرعه میگو مناسب باشد.

زیرساخت‌ها: احداث استخرها، سیستم‌های آبیاری، سیستم‌های تهویه و تصفیه آب و سایر زیرساخت‌های موردنیاز برای پرورش میگو.

تجهیزات: شامل تجهیزات پرورشی مانند پمپ‌های آب، سیستم‌های تهویه، دستگاه‌های تصفیه آب و تجهیزات دیگر.

غذا و دارو: هزینه‌های مربوط به تغذیه میگوها، مانند خوراک و همچنین هزینه‌های مربوط به داروها

نیروی انسانی: هزینه‌های مربوط به حقوق و دستمزد کارگران مزرعه و مدیریت.

هزینه‌های مدیریتی و اداری: شامل هزینه‌های مربوط به مدیریت کلی مزرعه، بیمه، مالیات و سایر هزینه‌های اداری.

هزینه‌های بازاریابی: برای بازاریابی محصولات میگو و جذب مشتریان.

سود دهی پرورش میگو

سوددهی پرورش میگو بستگی به عوامل متعددی از جمله اندازه مزرعه، شرایط آب و هوایی، تکنولوژی استفاده شده، هزینه‌های تولید و قیمت فروش میگو دارد. با این حال در کل، پرورش میگو به عنوان یک فعالیت اقتصادی معمولاً سودآور است. در مناطقی با شرایط آب و هوایی مناسب و دسترسی به منابع طبیعی، می‌توان به سود بیشتری دست پیدا کرد. همچنین، استفاده از تکنولوژی‌های پرورشی مدرن و بهینه‌سازی عملیات می‌تواند به افزایش بازدهی و کاهش هزینه‌ها کمک کند. برای برآورد دقیق‌تر سوددهی، نیاز به تحلیل مالی جامعی از هزینه‌ها و درآمدهای مرتبط با پرورش میگو دارید. در دوره پرورش میگو راشا افق با تمام این جزییات به‌خوبی آشنا خواهید شد.

مجوزها و گواهینامه‌ها برای پرورش میگو

برای پرورش میگو، ممکن است نیاز به مجوزها و گواهینامه‌های مختلفی باشد که بسته به هدف و شرایط خاص فعالیت شما متغیر است؛ اما برخی از مجوزها و گواهینامه‌های معمولی که ممکن است نیاز باشد عبارت‌اند از:

• مجوز کسب‌وکار: برای شروع یک مزرعه پرورش میگو، شما نیاز به مجوز کسب‌وکار از وزارت سمت دارید.
• مجوز محیط‌زیست: به دلیل تأثیر پرورش میگو بر محیط‌زیست، ممکن است نیاز به مجوز یا اجازه از مراجع محیط زیستی محلی داشته باشید.
• مجوز از وزارت بهداشت: برای فروش نیز ممکن است نیاز به گواهینامه بهداشتی برای تولید و فروش میگو داشته باشید.

بهتر است قبل از شروع هرگونه فعالیت، با مقامات محلی و مراجع ذی‌صلاح در مورد نیازهای مجوز دهی و گواهینامه‌های موردنیاز در منطقه خود مشورت کنید.

ریسک‌ها و معایب پرورش میگو

مانند هر کار دیگری، پرورش میگو با چالش‌هایی همراه است. یکی از مسائل رایج شکار بچه میگو توسط میگوهای بالغ یا سایر ساکنان مخزن است. برای کاهش این امر، تهیه پوشش گیاهی متراکم یا شبکه‌های پرورشی برای محافظت از بچه‌های آسیب‌پذیر را در نظر بگیرید.

چالش دیگر مدیریت پارامترهای آب و جلوگیری از تجمع مواد مضر مانند آمونیاک و نیترات است. آزمایش و نگهداری منظم آب، همراه با فیلتراسیون مناسب، به حفظ کیفیت مطلوب آب کمک می‌کند.

نظارت بر سلامت کلی کلنی میگو نیز مهم است. مراقب علائم بیماری، استرس یا سوءتغذیه مانند بی‌حالی، از دست دادن رنگ یا رفتار غیرعادی باشید. میگوهای جدید را قبل از معرفی به مخزن پرورش خود قرنطینه کنید تا از شیوع بیماری‌های احتمالی جلوگیری کنید.

مقدمه‌ای بر بهداشت پرورش میگو

بیماری‌ها ممکن است به‌طور مستقیم یعنی از یک میگو به میگوی دیگر یا غیرمستقیم آب، وسایل، تغذیه یا سایر موجودات زنده نظیر پرندگان و سخت‌پوستان منتقل شود. معمولاً انتخاب صحیح محل پرورش، طراحی درست و منابع تأمین آب مطلوب از بهترین روش‌های پیشگیری از بیماری به‌حساب می‌آیند.

چه بیماری‌هایی در پرورش میگو رایج است؟

بیماری‌ها معمولاً عامل ثانوی هستند و از نقص بهداشت تانک، تعویض غیر کافی آب، کمیت یا کیفیت غذا و اکسیژن محلول در شرایط بد ناشی می‌شوند. تک‌سلولی‌ها شایع‌ترین عامل بیماری‌های لارو می‌باشند. عفونت‌های قارچی لاروها در مواردی مشاهده‌شده است اما غالباً در پی بهداشتی‌تر کردن غذا و کاهش تراکم لاروها رفع می‌گردد. فورمالین 200 – 250 p.p.m روزانه به مدت 30 دقیقه، عامل مؤثری برای درمان بیماری‌های میگو پرورشی ناشی از تک‌سلولی‌ها و قارچ‌هاست.

بیماری صدفی یا لکه‌های سیاه که بدیهی‌ترین بیماری‌های پست لارو و میگوهای در اندازه بازاری هستند از تهاجم باکتری‌های تجزیه‌کننده کیتین ناشی می‌شوند و در بعضی از مواقع با قارچ‌ها آلوده می‌گردند. تاری یا سفیدی چینی‌جاهای عضلانی که غالباً به‌طرف دم صورت می‌گیرد، احتمال دارد که واکنشی در برابر استرس باشد. علائم بیماری میگو لکه‌های سفیدرنگ، قرمز شدن رنگ بدن، بی‌اشتهایی و بی‌حالی است.

نیازهای غذایی، مکمل‌ها و ویتامین ضروری برای میگوی پرورشی

یکی از پارامترهایی در رشد و پرورش میگو تأثیر زیادی دارد تغذیه و غذای آن است. میگو جانواری همه‌چیزخوار هست که بسیار آهسته غذا می‌خورد و همچنین اگر گرسنه شود تغییر ذائقه می‌دهد و شاید دچار همنوع خواری شود. غذادهی میگو بر اساس وزن آن‌ها محاسبه می‌شود و در 4  الی 5 وعده طبق نیاز غذادهی انجام می‌شود. میگوها علاوه بر اینکه از غذاهای زنده داخل استخر تغذیه می‌کنند به غذاهای مصنوعی که در کارخانه‌ها تولید می‌شوند هم نیاز دارند.

کشت تجارتی موفق میگوی آب شیرین به غذای مکمل نیاز دارد. نوع این غذا بسیار متنوع است و مواد زیر را دربر دارد: مواد خام جانوری یا گیاهی، مخلوط‌های غذایی تهیه‌شده در کنار استخر و غذاهای ترکیبی. در بعضی جاها نیز از برنـج و محـصولات فـرعـی بـرنـج به‌صورت مـخلوط با غذاهای دیگر استفاده می‌شود.

تـوصـیه کلی برای مقدار تغذیه روزانه وجود ندارد زیرا این مقدار بستگی به‌اندازه و تعداد میگوها در استخر، کیفیت آب و خاصیت غذا دارد. بهترین رهنمود برای مجریان استخر، تغذیه تا حد تقاضا است. غذا به‌طورمعمول در اطراف محیط استخر در محل‌های کم‌عمق که منطقه خوبی برای تغذیه است پخش می‌شود. در بعضی از مواقع غذا به منطقه تغذیه در چندم‌تری کناره محدود می‌گردد.